dönecegini sölemistin
|
Dönerim Demiştin |
|
|
|
Soğuk bir sonbahar akşamıydı. Hava kararmış, yağmur başlamıştı. Düşlerimize yağmur yağıyordu ellerimizi. Gözlerin donuk bedenin halsizdi. Gizli bir el kalkış hazırlanan otobüse binmek için seni sürükler gibiydi. |
| Sanki kalmak istiyordun.
“baharda dönerim” demiştin hatırlıyor musun ?” Sakin beni unutma bekle.” Ben seni unutmadım sevgili, ben seni unutmadım. Bütün kış baharda döneceğin günün hayaliyle ısındım. Minik öpücüklerle uyandırıp güneşin doğuşunu gösterecektim sana. Çiçeklerin, denizin, kumasalın, güneşin tadına birlikte varacak , gün batımlarında denizle birleşen ufuk çizgisini birlikte seyredecek, ay ışığında mutluluk şarkımızı söyleyecektik. |
|
| Yalan değil kaçamak
sevdalara takıldım yokluğunda bir süre. Sana benzeyen her şeyi sevdim
ben. Sevdiği her şeyde senden izler vardı. Aradığımı buldum sandım ama
yanıldım , bulduğum sen değildin. Olmadık zamanlarda aklıma düştün,
zamansız yaralandım. Her sabah seni bulmak için yolara düşmek geldi
içimden ama gidemedim.
Yalnızlığın acısıyla gurur satın alır oldum her gece. “Gelir” dedim kendi kendime, “Söz verdi gelmesi gerek.” Bekledim.Kendimi param parça hissetim ama yine de sana kızamadım.Unuttum kötü sözlerini Unuttum kapında bekletildiğimi.Unuttum telefonlarıma cevap vermediğini, kavgalarımızı unuttum. Bir tek seni unutmadım sevgili, bir tek seni unutamadım. Hep dönmeni bekledim. Zamanla alıştım acılara , ölüm ilanlarında kendiliğinden siline adreslere. Alıştım sevdiklerimin yokluğuna. Ama yalnızlığa alışamadım, hasrete alışamadım, sensizliğe alışamadım. Hep dönmeni bekledim. Olamadı gülüm bir araya gelemedik. Oysa daha yolun başındaydık, tomurcuktuk daha çatlamaya hazır. Bahar gelmeden ayrıldık. Şimdi artan yalnızlığım , büyüyen yokluğu var . duvarlarda gözlerinin izi , kapı kollarında parmak izlerin saklı. Sen neredesin sevgili, varlığın nerede ?. bir mevsim döndü , sen dönmedin. Düşlerim böyle dağınık değildi eskiden. Kara bulutlar
gibi kümelenip bir yere, acılarım yüreğimde çöreklenmişti gece
yarılarında. Özlemlerim hiç bu kadar olmamıştı gün ışığına. Hasret bu
kadar büyümemişti. Şimdi göçebe olmuş yüreğimle her sabah yeni
yolculuklara çıkıyorum. Umudun türküsünü söylüyorum öksüz
bakışlarımla.... |
|
